عنوان: اعتقادی
موضوع: توضیح (حدیث من مات و لم یعرف امام زمانه)
بسم الله الرحمن الرحیم
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمودند: «مَنْ مَاتَ وَ لَمْ یَعْرِفْ إِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتَةً جَاهِلِیَّةً»؛
ترجمه:
هر کس امام زمانش را نشناسد و در همان حال بمیرد، به مرگ جاهلى مرده است. ۱
البته این حدیث با کلماتی شبیه (لَیسَ فى عُنُقِهِ بَیعَةٌ) و (بِغَیرِ إمامٍ) نیز درکتب اهل سنت نقل شده است. ۲
مطالبی که از این حدیث برداشت میشود:
مرگ بدون شناخت امام و بدون داشتن امام زمان خودش، مرگ جاهلی و کفر است،و این مطلب نشان میدهد اعتقادبه امامت از اصول اعتقادات و همردیف توحید است؛چونکه مرگ جاهلیت را در پی دارد.
۲⃣ باید در هرزمانی امام زنده همان زمان باشد(نه امام گذشته و یا آینده-امام زمانه)،بنابراین در هر عصری باید امام زمانی باشد که نشان میدهد اکنون نیز باید امامی زنده باشد.
۳⃣ امام رضا علیه السلام در حدیث سلسسله الذهب ،شرط ورود به دژ امن توحید را ولایت امام زنده دانسته اند(بشروطها و انا من شروطها) و نفرمودند: ولایت امام گذشته،بلکه (انا) یعنی امام زنده و امام زمان، که حدیث سلسله الذهب توضیح دهنده همین حدیث (من مات )میباشد.
۴⃣ در شناخت، منظور شناخت اینکه (کجا بدنیاآمده، خانواده اش کیست و…) اینگونه امور ظاهری نیست،زیرا این امور را حتی دشمنان امامان نیز میدانستند،بلکه یعنی شناخت مقام امام که از جانب خدا برگزیده شده است و معصوم است و علم مطلق دارد و اعمال ما را میبیند و واجب الاطاعه است.
۵⃣ در شناخت نیاز به دیدن نیست،همانطور که خدا و ملائکه را با چشم ظاهری نمیبینیم وبا استدلال عقلی و نقلی می فهمیم. البته غیبت امام معرفتی است،یعنی بین مردم بصورت ناشناس زندگی میکند(مثل حضرت یوسف که برادرانش او را دیدند،ولی نشناختند) نه اینکه نامرئی باشد.
📚 پی نوشتها:
۱⃣(کمال الدین ، ج ۲، ص ۴۰۹)
۲⃣ (صحیح مسلم ، ج ۶ ،ص ۲۱ + مسند احمد،ج ۴ ،ص ۹۶)
